Kościół pw. św. Jana Ewangelisty

W 1240 r. za sprawą Barnima I i jego nabożnej małżonki Marianny z Westfalii do Szczecina sprowadzeni zostali franciszkanie, dla których książę ufundował kościół oraz klasztor św. Jana Ewangelisty.

Położony w cieniu Katedry kościół należy do jednych z najstarszych świątyń pofranciszkańskich w Europie Środkowej. Charakterystyczne zakończenie prezbiterium nawiązuje do Grobu Świętego w Jerozolimie. We wnętrzu kościoła zachowały się jedyne w Szczecinie pozostałości średniowiecznych malowideł ściennych. Świątynia należy do najcenniejszych obiektów architektury gotyckiej Pomorza i znajduje się na Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego.

W drugiej połowie XIV w. zbudowano murowany główny trójnawowy korpus kościoła. Na przełomie XV i XVI w. wnętrze pokryto polichromią, zachowaną w niewielkich fragmentach do dzisiaj. Kościół posiada niewielką sygnaturkę z dzwonem.

W wyniku głoszenia przez zwolenników Lutra nowych nurtów religijnych franciszkanie w 1525 r. opuścili Szczecin, a kościół przejęli protestanci.

W późniejszych czasach pełnił funkcje magazynowe. W XIX w. grożąc zawaleniem został zamknięty, a zabudowania klasztorne wyburzono w 1856 r. W okresie międzywojennym, ze względu na wysoką klasę architektoniczną, wzmocniono fundamenty, a filary powiązano stalowymi prętami. Odbudowany ze zniszczeń wojennych kościół przekazany został w 1957 r. oo. Pallotynom.

Szczególną osobliwością świątyni jest siedmioboczna absyda i odkryta niedawno wcześniejsza absyda pięcioboczna. We wnętrzu warto zwrócić uwagę na wspomnianą polichromię z pocz. XVI w., łuk tęczowy ze wspornikami figuralnymi, a także płyty nagrobne Henriciusa i Gertrudy Rabenstorpów z 1378 r. oraz Beningny Schenings z 1676 r.

W latach 1982-1985 wybudowano zespół mieszkalno - duszpasterski wg projektu arch. Stanisława Latoura.