Plac Grunwaldzki

Końcówka XIX wieku była dla Szczecina prawdziwym Złotym Wiekiem. Złożyło się na to kilka czynników: w tym czasie dynamicznie rozwijało się wiele gałęzi przemysłu, co oznaczało szybkie wzbogacanie się miejskiej kasy. 

W 1873 roku rozpoczęto rozbiórkę fortyfikacji, aby uwolnić Szczecin z uciskającego go dotychczas gorsetu w postaci murów miejskich blokujących jego rozwój przestrzenny. Wreszcie koniec XIX wieku to epoka wielkich odkryć archeologicznych i fascynacji Europy mitologiami grecką czy egipską.

To właśnie w latach 70. XIX wieku powstała nowa koncepcja zagospodarowania przestrzennego Szczecina, autorstwa Jamesa Hobrechta. Zakładała ona wykorzystanie pozostałości po jednym z Fortów wzmacniających w przeszłości twierdzę Szczecin - Fortu Wilhelm. Jego fragment znajdował się w miejscu, w tym miejscu - to Plac Grunwaldzki, jeden z trzech zlokalizowanych w centrum Szczecina i stanowiących o jego wyjątkowości. Genialny plan Hobrechta był bowiem nie tylko utylitarny, ale i wizjonerski. Zgodnie z jego finalną wersją, centralną oś urbanistyczną Szczecina stanowią 3 place (Grunwaldzki, Odrodzenia i Szarych Szeregów), od których ulice rozchodzą się promieniście tworząc gwieździsty układ. Jest to bezpośrednie nawiązanie do mitologii egipskiej i trzech piramid stojących w Gizie, odwzorowujących z kolei pas Oriona złożony z gwiazd: Alnilam, Alnitak i Mintaka. Czyni to centrum Szczecina prawdziwie wyjątkowym.