Kamienica Loitzów

Ta kamienica z 1547 r., w stylu późnogotyckim oraz wczesnorenesansowym bardzo chce by ją zauważono, co ułatwia pomarańczowy kolor elewacji.

Uwagę przykuwają też zabawne, skośne okna klatki schodowej. Ze względu na podobieństwa w dekoracja maswerkowej z pobliskim Zamkiem Książąt Pomorskich przypuszcza się, że jej twórcą był nadworny budowniczy księcia Barnima XI.

Późnogotycką kamienicę wznieśli w 1547 r. Loitzowie, których przodkowie w pierwszej połowie XV w. zasłynęli wierną służbą na książęcym dworze, później handlowali solą i śledziami. W końcu stali się bankierami i dzięki koligacjom rodzinnym założyli banki w Gdańsku i Lüneburgu oraz kantory w większych miastach Europy. Zasiadali na eksponowanych stanowiskach w Radzie Miejskiej Szczecina.

Udzielili pokaźnej pożyczki elektorowi brandenburskiemu Joachimowi II Hektorowi oraz polskiemu królowi Zygmuntowi Augustowi na rozbudowę floty morskiej. Po ich śmierci, nie mogąc wyegzekwować spłaty długów ogłosili upadłość w 1572 r. i po kryjomu opuścili Szczecin udając się do Polski. Ich upadek zachwiał gospodarką rynkową ówczesnej Europy na kilkadziesiąt lat.

Budynek w późniejszym okresie przechodził różne koleje losu. Mieszkał w nim m.in. szwajcar Abrahama Dubendorf, który w latach 1729–1732 ze Wzgórz Warszewskich zbudował rurociąg doprowadzający wodę do miasta, stąd zaułek obok nazwy „zaułek Loitzów” (Loitzerhof), nosił nazwę „zaułek szwajcarski” (Schweitzerhof).

W czasie bombardowań alianckich w 1944 r. kamienica uległa zniszczeniu. Po powojennej odbudowie, w 1961 r. przekazana została dla Liceum Sztuk Plastycznych.

Na elewacji późnogotyckie maswerki, klatka schodowa ze skośnymi oknami oraz kopia reliefu rzeźbionego w piaskowcu, przedstawiającego nawrócenie Szawła. Oryginał, pochodzi z warsztatu Schencka Bethe i eksponowany jest w Muzeum Narodowym przy ul. Staromłyńskiej.