Dworzec Główny PKP

Pierwszy pociąg przybył z Berlina do Szczecina 15 sierpnia 1843 r. Przejechał on trasę liczącą 134,5 km w ciągu 4,5 godziny dając początek kolejnictwu w Szczecinie i na Pomorzu.

Szczeciński dworzec powstał na Górnym Wiku, na którym jeszcze w XVII w. znajdowały się liczne wiatraki, a w końcu XVIII w. ogrody szczecińskiego przemysłowca i kupca Georga Christiana Velthusena z alejkami, tajemniczymi grotami i altanami.

W dniu otwarcia liczył on 5 ha powierzchni, posiadał 4 km torowisk i 30 zwrotnic. 1 maja 1846 r. Szczecin uzyskał, liczące blisko 35 km długości połączenie kolejowe ze Stargardem a w dwa lata później (1848) linię przedłużono do Poznania.

W 1865 r. podjęto decyzję o zmianie układu czołowego dworca na przelotowy, co nastąpiło 15 maja 1868 r. W tym celu oddano do użytku most nad Odrą o długości 140 m z przęsłem obrotowym. Linia przebiegała przez międzyodrze, zmienioną trasą w stosunku do poprzedniej, w kierunku Zdrojów i Dąbia.

Dodatkowo, dla zapobieżenia zaprószenia ognia w składach drewna na Kępie Parnickiej od przejeżdżających parowozów, zbudowano blaszany tunel. Realizacja tego zadania wiązała się z otwarciem na Wyspie Puckiej dworca Szczecin Port z bocznicą kolejową do basenu portu morskiego nad Parnicą. Niebawem poprowadzono też linię kolejową od dworca Szczecin Port do Podjuch, Gryfina i dalej do Kostrzyna.

W okresie międzywojennym zbudowano dodatkowe połączenie kolejowe i drogowe Szczecina z prawobrzeżem. Układ przelotowy szczecińskiego dworca zachowany jest do dziś.